Vaqif İbrahimoğlu 2011-ci ilin mayından bu dünyanı tərk edib. 1989-cu ildə məndən bir söz almışdı – 1984-cü ildə Ankarada rusca qələmə aldığı “Gündəlik” onun bayılıncayadək sevdiyi Azərbaycan türkcəsinə çevrilməliydi və bu işi mən görməliydim (bir şərtlə ki ölümündən sonra). “Əvvəla, nə bilirsən, kim tez öləcək və sonra niyə özün çevirmirsən?” – sualımı “Sənə bu məktubumda hər şey yazılıb” sözləriylə cavablandırmışdı. O məktubu artıq nöqtəsinə, vergülünə toxunmadan diqqətinizə yetirə bilərəm:
Zeynəlciyim!
Həyat və sənət yollarım çətin olduğu qədər dumanlıdır, bilinməz, dərkedilməzdir, çünki bizi yaradan o böyük Tanrımızın yapdığı dış və iç dünyamız(ın) özü bir yol, özü bir dağ, özü bir dəniz, özü bir göy, özü bir Günəşdir ki, gözümü qamaşdıra bilər!..
Qardaşım!
Bu əlyazmanı tapşırıram sana, səni də uluların ulusu Dədəm Qorqud eşqinə – bu dünyada ondan müqəddəs məndən ötrü heç zad yoxdur. Əcnəbi dilində yazıldığı üçün qüsura baxma, onun da öz səbəbi var ki, məncə, demək artıqdır.
Sağlıqla qalın, Tanrı sizə yar olsun, yolunuz Uğurlu, dünyamız işıqlı olsun. Mən gedər oldum...
Ən içdən sayğı və istəklərimlə: Vağif İbrahimoğlu
Boz ayın 8-i 1989-cu il.
Bu məktubu Vağifin (ara-sıra “q”ni “ğ”yə çevirməyi xoşlayırdı – əslində “Vağıf” deyərdi) adi şıltağı-zarafatı kimi qarşılamış, amma xahişinə əməl etmişdim: O “Gündəlik” yalnız onun ölümündən sonra işıq üzünə çıxarılacaqdı...
Beləliklə, 20-ci yüzil Azərbaycanının say-seçmə insanlarından görkəmli sənətçi, kulturoloq, publisist və sevimli düşüncə adamı Vaqif İbrahimoğlunun 40 yaşında (1989-cu ildə) mənə verdiyi tapşırığı yerinə yetirir və 35 yaşında (1984-cü ildə) Türkiyədə rusca qələmə aldığı gündəliyini Azərbaycan türkcəsində oxuculara çatdırıram.
Vaqifə sevgilər və ruhuna sonsuz sayğılarla,
Zeynal Məmmədli
